De boomkikker (Hyla arborea molleri).

This post in English: click here.

Een boomkikker in een waterpoel.

Inleiding

Op één van onze botanische speurtochten kwamen we onlangs bij een kleine waterpoel, die gewoonte getrouw even werd onderzocht op de aanwezigheid van amfibieën en welk een verrassing: langs de kant en verscholen tussen het riet zat een boomkikkertje. Bij benadering verdween hij natuurlijk onder water, maar schijnbaar is het diertje daar toch niet zo op z´n gemak want telkens na ongeveer een minuut kwam het al weer boven. Na enkele foto´s besloten we om hem te vangen om de details eens goed te bekijken, hetgeen met een levenslange ontwikkelde techniek niet zo moeilijk is. Na nauwkeurige besturing werd het diertje nog even op een tak gezet voor de foto en zoals gewoonlijk wilde het mijn warme hand maar nauwelijks verlaten. Het diertje werkte goed mee en na enkele foto´s werd het weer teruggezet op de plaats waar het gevangen was.

Informatie over de boomkikker.

In de noordwestelijke helft van het Iberisch Schiereiland is de boomkikker Hyla arborea, vervangen door de ondersoort Hyla arborea subsp. molleri, hoewel veel wetenschappers het ook als een aparte soort beschouwen: de Hyla molleri. Hoe dan ook, de boomkikker is een kleine groene kikker die zich gewoonlijk ophoudt tussen het gebladerte op vochtige plekken in de buurt van water. Deze kikker kan dus goed klimmen hetgeen te danken is aan de hechtschijven op vingers en tenen. Dit beestje heeft een gladde groene huid met aan beide zijden een witomrande zwarte streep langs het gehele lichaam. De onderkant heeft een oker-geelachtige kleur maar is natuurlijk gewoonlijk niet te zien. De pupillen zijn horizontaal en de iris heeft een kleur gelijkend op de onderzijde van de kikker, maar iets geler. Gewoonlijk is deze soort s´nachts actief zodat het een echt buitenkansje was. In Spanje staat deze soort te boek als "bijna bedreigt" en de populaties gaan om verschillende redenen achteruit, waarvan de belangrijkste zijn: de toenemende algemene verdroging van Spanje, afname van de juiste habitats, en contaminatie van het water door agrarische meststoffen waarvoor vooral de larven erg gevoelig zijn.

Het favoriete voedsel bestaat uit insecten en vooral mieren, echter staat het kikkertje zelf ook op het menu van o.a. adders, uilen en torenvalken.

LEES VERDER EN GENIET VAN DE FOTO´S.

Een endemische Spaanse vuursalamander: Salamandra salamandra bernardezi

THIS POST IN ENGLISH: CLICK HERE.

Een vuursalamander gered van een gevaarlijke oversteek; een ieder doet wat hij kan.

Bij ons laatste bezoek aan mijn broer die in Asturias woont, had hij een aangename verrassing voor mij in petto. Op het beschaduwde en koele achterterras stond een grote afgedekte plastic groentekist, waarvan de onderste 10 centimeters waren gevuld met vochtige aarde en bladeren. Binnenin een oude dakpan en onder die dakpan....

Een dag eerder op de terugweg van een aangename fietstocht zag mijn broer ineens een vuursalamander die net begonnen was met een poging om een drukke verkeersweg over te steken (of zoals mijn broer zei: een salamander die net begonnen was met de uitvoering van een zeer doelmatige zelfmoordpoging). Normaal gesproken neemt hij levensmoede amfibiën mee om ze weer los te laten in een veiligere omgeving, ver verwijderd van verkeerswegen en ander onheil. Echter herinnerde mijn broer zich dat ik altijd al een amfibieën liefhebber ben geweest en daarom besloot hij om deze keer een dagje te wachten met het terugzetten.

Onder de dakpan zat dus een vuursalamander en bovendien een behoorlijk omvangrijke op de koop toe. Volgens mijn broer was hij een stuk dikker dan toen hij hem redde en was dat zeer waarschijnlijk te danken aan het dieet van naaktslakken en regenwormen die hij hem de avond tevoren had opgediend.

Gebruikmakend van de gelegenheid zijn er snel een aantal kiekjes genomen en is de salamander toen weer gauw opgeborgen in zijn tijdelijke onderdak. Dezelfde avond is hij losgelaten in een vochtig hellingsbos meer dan een kilometer verwijderd van de dichtsbijzijnde wegen.

Overigens vond hij een week later en bijna op dezelfde plek een exemplaar die de oversteek niet had gehaald. Overigens is het worden platgereden door auto´s een belangrijke doodsoorzaak voor amfibiën in het algemeen.

Het gaat in dit geval om de ondersoort Salamandra salamandra bernardezi, endemisch voor het noordwesten van Spanje, en dus ook het Cantabrisch Gebergte.

LEES VERDER EN GENIET VAN DE FOTO´S.