Natuurpark Monte Santiago: El salto del Río Nervión, een 300 meter hoge waterval.

Monte Santiago, de abrupte grens tussen de Spaanse hoogvlakte en het Baskische laagland.

Gebruik makend van de Paasvakantie zijn we er enkele dagen tussenuit geweest. De tijd is besteed aan het opsporen van nieuwe orchideeën vindplaatsen, het verkennen van grotten en het bezoeken van mooie plekjes. In deze post wil ik enkele foto´s delen van het natuurpark Monte Santiago, met zijn 300 meter hoge waterval: El salto del Río Nervión. Ondanks dat dit park niet meer in het Cantabrisch Gebergte sensu stricto ligt, worden in dit blog ook de bezienswaardigheden in de directe omgeving beschreven.

Waarom is de ligging van dit park uniek? Het grootste deel van de Spaanse meseta (hoogte 800 tot 900 meter) wordt van de noordkust gescheiden door het Cantabrisch Gebergte (hoogten van boven de 2000 meter). Echter, het Cantabrisch Gebergte eindigt op enkele tientallen kilometers naar het westen, waardoor de meseta direct aan het laagland van Vizcaya (Baskenland) grenst. Deze grens bestaat uit een duizelingwekkende steile rotswand van zo´n 500 tot 600 meter hoog en vele kilometers lang, waar talloze gieren nestelen. De rivier de Nervión ontspringt op de meseta en stort na een korte afstand over deze rand naar beneden. Deze 300 meter hoge waterval heeft echter alleen maar water gedurende zware regenval of bij dooiende sneeuw, wat te wijten is aan het karst karakter van het plateau, waar het meeste water al snel ondergronds in de grotten verdwijnt. Monte Santiago is bedekt met een beukenbos wat gevoed wordt door de regen en mist afkomstig van de zee. Tevens was er op deze plaats het klooster van Santiago de Langrériz, waar nu alleen nog maar de ruïnes van over zijn.

LEES VERDER EN GENIET VAN DE FOTO´S.

Het natuurpark van Monte Santiago bevindt zich in het rode vierkant aan de rechterkant van de kaart, net buiten het Cantabrisch Gebergte.

De rode cirkel geeft de ligging van Monte Santiago t.o.v. Santander, Burgos, Vitoria en Bilbao. De rode cirkel geeft de lokatie van de volgende kaart aan.

Deze kaart geeft de grenzen van het park weer. P is de parkeerplaats, M is het klooster "Monasterio de Santiago de Langrériz", F is de bron "Fuente de Santiago" en S is de waterval "El salto del Río Nervión".

Direct bij de parkeerplaats bevinden zich de ruïnes van het klooster “Monasterio de Santiago de Langrériz”, stammend uit de XI en XII eeuw.

Dezelfde ruïnes gezien van de andere kant, het is duidelijk dat ze gedeeltelijk hersteld zijn.

Deze stenen zijn zeker niet door mensenhanden neergelegd, dit is een natuurlijk karstproces waarbij het water de kieren in het kalksteen verwijden.

We komen nu bij de rand van de meseta......

....waar we gelukkig een bruisende waterval aantreffen. Echter, gezien de breedte van de rivierbedding kan er nog veel meer water naar beneden komen.

De wanden zijn loodrecht met een hoogte van 300 meter. Gelukkig is er een solide uitzichtpunt gebouwd.

Uitzicht van de meseta (800 meter hoogte) over het laagland van Orduña (300 meter).

De steilwand die de grens vormt tussen de Spaanse hoogvlakte en het Baskische laagland gezien van onderaf.

We besloten om over de “geomorfologische route” terug te wandelen, dit om de paasdrukte te ontkomen. We hadden gelukkig wel laarzen aan, want het is een onverhard pad. Weer van die met mos bedekte rotsen tussen de beuken.

Terug bij het klooster. Maar waar haalden deze mensen nu eigenlijk hun water vandaan?

Wat is dit nu? Vlakbij het klooster en midden op de hoogvlakte ontspringt er een flinke bron, gelegen in een depressie van het landschap.

Het heldere water stroomt over kunstmatige dammetjes naar.... ja, waar naar toe?

We volgen een smal en mysterieus paadje...... 

...... om te ontdekken dat de beek weer snel ondergronds verdwijnt. Het is nu wel duidelijk waarom die monniken juist hier hun klooster hadden, waar water is is leven mogelijk.

Het park uitrijdend was er deze donkere regenwolk waar je in de verte de regen uit kon zien vallen (net links van de boom).