Bergwandelen in het Cantabrisch Gebergte: Fuentes de Peñacorada

THIS POST IN ENGLISH: CLICK HERE.

In de voetstappen van de Romeinse legioenen.

Algemene inleiding.
De laatste jaren worden steeds meer gemeenten zich bewust van het natuurlijk potentiaal van het Cantabrisch Gebergte, en trachten daarom het milieubewuste toerisme aan te moedigen. Een van de resultaten is een beginnend netwerk van plaatselijke routes. In deze post wordt een beschrijving gegeven van één van deze gemarkeerde routes die door haar ontwerpers  "In de de voetstappen van de  legioenen " is gedoopd. Het gaat om een gemakkelijke doch mooie route gelegen in het zuidelijk gedeelte van het Centrale Cantabrisch Gebergte (noordoosten van de provincie León). Het belang van de route ligt zowel in het spectaculaire landschap als in het cultureel erfdeel.

Eerst een beetje geschiedenis.

De ontwerpers van deze route zijn de geschiedkundigen Eutimio Martino en Siro Sanz die al vele jaren de Keltische en Romeinse overblijfselen in het Cantabrisch Gebergte bestuderen.  Zij zijn er volledig van overtuigd dat we hier te maken met een Romeinse weg die werd gebouwd tijdens de Cantabrische Oorlogen (29-19 voor Christus), om toegang te verschaffen tot de lokale Keltische nederzettingen. Deze Keltische nederzettingen of  "castros" werden steevast op moeilijk bereikbare plaatsen gebouwd, die goed te verdedigen waren. Het algemene idee van Martino en Sanz is dat de Romeinse verovering gepaard is gegaan met de aanleg van een aantal hoofdwegen in de bredere rivierdalen, met kortere aftakkingen naar de in de bergen gelegen Keltische nederzettingen/burchten. In dit geval, wordt ook deze route geïnterpreteerd als een zijweg die leidde naar een “castro” gelegen aan de Campurrial pas. De hoofdweg is een belangrijke en algemeen erkende Romeinse weg die via de rivier de Esla naar het hart van het Cantabrisch Gergte leidt. Dit laatste in tegenwoordige tijd want nog steeds kunnen gedeelten van deze weg worden bewandeld.

Volgens de historici Eutimio Martino en Siro Sanz, heeft de met stenen geplaveide weg dezelfde kenmerken als een aantal algemeen erkende Romeinse wegen in andere delen van de Cantabrisch Gebergte. Gezien het feit dat de regio meer dan 400 jaar onder Romeinse controle is geweest, sinds de Cantabrische Oorlogen tot het begin van de 5e eeuw, is een Romeinse oorsprong niet al te ver gezocht. Omdat deze wegen de "natuurlijke" verbindingen tussen de bergdorpen vormden, is het niet meer dan logisch om te veronderstellen dat ze sindsdien zijn onderhouden en gerepareerd, wat betekent dat ze slechts gedeeltelijk origineel zijn.  Althans in die zin dat het huidige plaveisel niet letterlijk steen voor steen door de Romeinen is neergelegd. Echter al in middeleeuwse geschriften van vóór het jaar 1000 wordt deze weg genoemd, wat in ieder geval een bewijs is van een grote ouderdom.

Andere culturele aspecten zijn de ruïnes van een middeleeuws kasteel, "el Castillo de Monteagudo" gelegen op de top van een steile berg en e resten van een Keltische nederzetting.

De afwisselingen van begroeiing en gesteenten, te samen met een rijke fauna (o.a. een

bevoorrechte lokatie van vuursalamanders) maken deze route tot iets heel bijzonders.

LEES VERDER EN GENIET VAN DE FOTO´S.

Moeilijkheidsgraad van de route.

Het gaat om een circulaire route die met een rustig wandeltempo “ gedaan” kan worden  in iets minder dan 3 uur. Echter met het maken van foto's, het genieten van het uitzicht en af en toe een rustpauze, is 4 uur een betere benadering. De totale afstand is 7,8 km met een geaccumuleerd hoogteverschil van 300m. Met behulp van de nieuwe Euromide (http://www.montanasegura.com/euromide/) zijn de 4 moeilijkheidsparameters (steeds in moeilijkheden van 1 tot 5) berekend:
Ernst van de natuurlijke omgeving:        moeilijkheidsgraad 2
Oriëntatie van de route:                          moeilijkheidsgraad 2
Moeite met de verplaatsing                    moeilijkheidsgraad 2
Hoeveelheid vereiste inspanning           moeilijkheidsgraad 2

De route wordt beschreven door middel van een reeks foto's, elk met een korte toelichting.

Locatie van de route.
De route begint in de kleine bergdorpje Fuentes de Peñacorada (de bronnen van de berg  Peñacorada), ongeveer 70 kilometer ten noordoosten van de stad León, en dichtbij het Cistierna, gelegen aan de zuidelijke grens van het Centraal Cantabrisch Gebergte. De reeks van 3 kaarten toont de exacte locatie

 

De zwarte rechthoek toont de locatie van de volgende kaart, die is gelegen tussen de steden Oviedo, Santander en León. De route is in de buurt van het dorpje Cistierna.

 

De zwarte rechthoek op deze kaart toont de locatie van de volgende kaart, rondom Cistierna y Guardo.

 

De  zwarte rechthoek van deze kaart toont de directe omgeving van de route. De route begint en eindigt in Fuentes de Peñacorada, gelegen op enkele kilometers ten noordoosten van Cistierna.

 

Hier wordt de route weergegeven op een reliëf-kaart van Google Earth. de hoge berg rechts is Peñacorada en het vlakke terrein daar achter is de Noordelijke Spaanse Meseta.

 

De route begint in het bovenste gedeelte van het dorp, bij een bron die uit een grot stroomt.

Terugkijkend hebben we een mooi uitzicht op het dorpje Fuentes de Peñacorada.

Al gauw bereiken we de Romeinse weg. Het plaveisel is niet meer 100 procent in orde. De opstaande stenen links dienen om niet over de rand te vallen.

Een grote maretak vol met besjes. Misschien een goede plek om met een vriend(in) heen te gaan?

 

Dit soort gesteente dat bestaat uit een verzameling ronde keien wordt “conglomeraat” genoemd. Deze rots is ongeveer 300 miljoen jaar oud (Karboon tijdperk).

Aan de rand van de Roemeinse weg die aan het dal grenst werden vaak grotere stenen neergelegd, dit om afkalving te voorkomen. De kant die aan de bergwand grenst is vaak uitgehakt.

Op de route komen we onder langs deze steile bergpiek, waar zich bovenop de ruines van het kasteel van Monteagudo bevindt.

De drogere kalksteen is begroeid met altijd groene eiken (Quercus ilex) terwijl de dalbodems begroeid zijn met populieren, die op de foto geel beginnen te kleuren. Deze foto´s zijn genomen aan het begin van de herfst.

Uitzicht over de ongerepte streek naar het westen.

Ook de korstmossen zijn volop aanwezig, in dit geval op een meidoorn (Crataegus monogyna) vol met rode besjes.

Na een droge zomer heeft het vee het gras totaal afgegraasd. Misschien leuk om de golfclubs mee te nemen.

De bessen van de sleedoorn (Prunus spinosa) hangen voor het plukken. Deze bessen worden lokaal verzameld om er Patxaran, een digestieve likeur, van te maken. 

Typische noord-zuid begroeiingen. Links en op het noorden een beukenbos en rechts en op het zuiden een eikenbos. 

Een vriendelijk paard kijkt nieuwsgierig toe, misschien in de hoop op een bosje gras? 

Dit is het hoogste punt van de route, we zijn bijna bij de pas. 

 

Uitzicht vanaf de Campurial pas naar het oosten. De witte berg op de achtergrond is de Espigüete met een 

hoogte van 2451m.

Uitzicht over de vallei waarlangs we un gaan afdalen om terug te keren naar het dorp.

Een traditionele brug gemaakt van boomstronken. Nog veilig genoeg om de beek over te steken.

De special “knoperige” vorm van de populieren is te danken aan het feit dat de takken werden gesnoeid om als veevoer te dienen. Tegenwoordig is deze gewoonte behoorlijk in onbruik geraakt, wat vermoedelijk te maken heeft met de hoge gemiddelde ouderdom van de plaatselijke bevolking.

We komen bij hooivelden, dit is een teken dat we een dorp benaderen. Tegenwoordig worden namelijk de meest nabije velden gebruikt voor de hooi produktie terwijl de rest wordt gebruikt voor extensieve veeteelt (zoals het vriendelijke paard). Vanaf hier alleen nog maar een stukje omhoog en we zijn weer terug bij het startpunt.